De Keus van Piet Dhont
hoboïst en wandelend naslagwerk
Als "grijze eminentie" maak ik regelmatig deel uit van examencommissies voor het eindexamen barokhobo aan het Sweelinck conservatorium. Iedere keer ben ik onder de indruk van het hoge niveau van de leerlingen. Ik moet dan onwillekeurig terugdenken aan het gevecht dat mijn generatie in de jaren 60 heeft moeten leveren, om het instrument bespeelbaar te krijgen.
In tegenstelling tot de blokfluit en de traverso, is de hobo nooit in zijn geheel overgeleverd; een zeer belangrijk onderdeel, namelijk het riet, ontbreekt. Voor ons hoboïsten kwam er boven op de andere vingertechniek (ik heb nooit blokfluit gespeeld) ook nog het met vallen en opstaan zoeken naar een functionerend riet. Van de stabiele moderne hobo komend, had ik het gevoel op een beijzelde straat te lopen, waarbij iedere ondoordachte beweging een uitglijder tot gevolg heeft.
Telemann’s Actus Tragicus is een van de eerste stukken, die ik met angst en beven in het openbaar op de barokhobo heb gespeeld, gelukkig met iedere gelukte noot.
Het keurig nette jongetje op de foto ben ik rond 1950, in de achtertuin van mijn ouderlijk huis.
